Powinienem rozpocząć
słowami: skoro tego słuchasz, mnie nie ma już wśród żywych. Ale fakt mojej
śmierci jest powszechnie znany – bo przecież właśnie palisz mojego papierosa,
jednego z paczki, której nie zdążyłem dokończyć, i słuchasz mojego głosu, który
przez te tanie plastikowe słuchawki musi brzmieć groteskowo. Spróbuj nie umrzeć
ze śmiechu, w tym tempie nie nadążą z paleniem ciał.
Postanowiłem nie pisać
listu. Dostałaś ich już zbyt wiele, by można było mówić o ekologicznym
podejściu do wycinek lasów. Ponadto czuję, że sztuka epistolarna obniża mój
poziom testosteronu.
Prawdę powiedziawszy, nie
zamierzałem również dzielić się z tobą swoim głosem. Nie zamierzałem dzielić
się z tobą wieścią, że nie żyję. Ale ty, mając wścibstwo dodane do mleka matki,
podzieliłaś ją za mnie. I teraz wiesz. Wiesz, że nie żyję. Sama odpowiedz sobie
na pytanie, czy ta informacja pozwoli ci żyć lepiej. Szczerze wątpię w poprawę
komfortu twojego bytu.
Ale pozwól, że leniwie
skierujemy się do głównego powodu tego monologu. A właściwie całych trzynastu
powodów. Nie dla których nie żyję, ale dla których żyłem inaczej. Dla których
postanowiłem tak żyć. I dla których mi się udało.
Pierwszym i zasadniczym
jest mój absolutny brak planu na życie. W przypadku absolutnego braku, żadna z alternatyw
nie wydaje się być złą. Otrzymałem perspektywę, którą wystarczyło jedynie
przyjąć. Bystre przysłowie, którego jestem autorem, mówi, że wszystko, na co
nie wydam ani centa, jest warte kieszeni. Moja kieszeń okazała się nie mieć
dziur.
Drugim, nie mniej ważnym,
jest ogólne zainteresowanie tym, co życie może mi zaoferować. To chyba nawet
nie czysta ciekawość, ale czyste znudzenie tym, co jest mi już znane. I chociaż
nie jest mi znane zbyt wiele, tego, co oferuję samemu sobie, mam serdecznie
dość. Niektóre nowości są nowsze niż inne. Nowość, którą przede mną odkryłaś,
niewyobrażalnie rozciągnęła moją skalę postrzegania wszystkich innych nowości.
Okazuje się, że potrafią być jeszcze bardziej skrajne. I nowe. Nowy jest
najbardziej precyzyjnym określeniem nowości.
Niech trzecim będzie moja
niechętnie ujawniana bojaźliwość. Nie mam w sobie zbyt wiele odwagi, by podjąć
się czegoś, co może zachwiać się pod moimi stopami, jednocześnie chcąc być na
tyle odważnym, by hasać po tym gruncie wdzięcznie jak sarna. Zatem trzecim
powodem jest wyraźniejsza muskulatura nóg, która pozwala mi utrzymać się w
pionie. Bojaźliwość nie kroczy w parze z obrazem mężczyzny, z jakim chciałbym
być porównywany.
Przejdźmy do czwartego.
Jesteś zainteresowana czwartym? Czwarty jest przykładem wywodu kogoś, kto ma do
dyspozycji dziesięć minut w formacie mp3, ale nie jest wystarczająco kreatywny,
by wykorzystać je w sposób absorbujący uwagę słuchacza. W czwartym więc
posłuchaj wyłącznie mojego głosu, bo słowa w nim nie mają większego znaczenia.
W jednym z pierwszych
sezonów letnich mojego pobytu w domu dziecka miałem złotą rybkę. Kolorem co
prawda nieco od złota się różniła, ale w latach dziewięćdziesiątych każda rybka
w szklanej kuli była złota. I miałem także kulę. I druzgocący problem z glonami
i innymi stworzeniami morskimi przywierającymi do szkła. Mój opiekun prawny –
wspomnienie jego nazwiska nie ma tutaj zastosowania – kazał mi notorycznie
czyścić akwarium, czemu notorycznie się sprzeciwiałem i notorycznie
przegrywałem, bo nie ma realnych szans wygrania z kimś, kto sprawuje nad tobą
opiekę prawną. A sprzeciwiałem się, ponieważ brud na ściankach akwarium nie był
moją winą. Nie ja byłem tym, który miał problemy z utrzymaniem higieny. Dlatego
przed jednym z kolejnych myć zagroziłem Gordonowi – jego imię może zaistnieć na
tej taśmie, jako święte wspomnienie tego męczennika – że jeśli nie przestanie
skażać swojego terytorium w tempie szybszym, niż z brudu sztywnieją mi
skarpetki, zginie śmiercią powolną i bolesną.
Ale że był jedynie rybą,
istotą wątpliwie rozumną, w ciągu kolejnych dni jego akwarium na nowo przybrało
barwę szmaragdu, a ja dotrzymałem słowa i połowę jego wody zamieniłem na sos z
chili. Nie podejrzewałem wprawdzie, że jego drobne ciałko upiecze się jak
skwarek na maśle, ale nie rozpaczałem po jego śmierci. Zażądałem od niego zmiany,
nie dostosował się do moich próśb. Ponownie – to nie ja byłem winnym.
Zmierzam do punktu
kulminacyjnego, w którym mówię ci, że jestem niezmiernie wdzięczny, że pomimo
licznych niepowodzeń w moich próbach zmian, jednak nie utopiłaś mnie w
pikantnym sosie.
Podpunkt czwarty był jak
dotąd punktem najobszerniejszym i prawdopodobnie takim zostanie. Mam skłonności
do przywiązywania zbyt dużej wagi rzeczom nieistotnym.
Mam nadzieję, że wciąż
jesteś przed połową papierosa i nie spieszysz się z jego spalaniem. Czeka cię
jeszcze dziewięć powodów.
Piątym jest twój upór.
Albo desperacja. Rozważałem rozbicie tego na dwa powody, ale są sobie tak
bliskie, że mogę zamknąć je w jednym. Do niczego bym nie doszedł, gdybyś nie
poświęciła wszystkiego, by mnie tam doprowadzić. Niekiedy twoja drobiazgowość i
wytrwałość przyprawiała mnie o ból głowy, ale po dłuższym czasie odkrywała
jakiś głębszy sens, którego nie dostrzegałem na początku. Na przykład bycie
lepszym. Bycie lepszym w twoich oczach. Ja, do samego końca, niezbyt
precyzyjnie odróżniałem pojęcie dobra i zła. Były tym samym, tylko z inaczej porcjowanymi
składnikami. Byłem – nie zły, nie dobry. Samo bycie jest wystarczające.
Numer szósty to twoje
zaangażowanie i chęć. Bo kiedy widziałem, że coś, co mnie do tej pory skłania
ku mdłościom, twojemu życiu nadaje nowego pobocznego sensu, z większym trudem
pozwalałem sobie na rozczarowywanie cię, a twój zawód leżał mi ciężej na
żołądku, jak niestrawiony kawałek smażonej panierki. Smażona panierka to jeden
z powodów, dla którego nie napisałem listu – zapisana na papierze, zrujnowałaby
całą jego wartość emocjonalną. Słowa wypowiedziane łatwiej wybaczają rzeczy
niedoskonałe.
Siódmym, a zbliżamy się do
tych istotnych, jest twoja twarz. Cała. Jej owal łagodnie wchodzący w okrąg.
Drobny przeźroczysty meszek pokrywający kości policzkowe. Jej rysy, wygładzone,
choć niekiedy napinające się wraz z mięśniami żuchwy. Mimika wyrażająca emocje,
których żadna inna twarz nie byłaby w stanie pomieścić. Twoja była rozciągliwa.
Podskórnie z mnóstwem niecierpliwości, choć z zewnątrz wyczekująca, mająca czas
i będąca w gotowości, by wykorzystać go na nieskończone oczekiwanie.
Ósma w kolejce plasuje się
właśnie ta twoja nieprawdopodobna cierpliwość. Czasem zastanawiam się, czy Bóg,
dając ci życie, nie dosypał jej zbyt wiele. Na ogół ją podziwiałem. Są takie
rzeczy, nad którymi podziw jest kwestią naturalną. Twoja cierpliwość jednak
czasem zmuszała do irytacji. Bo w pewnym momencie kończy się każda, nawet
najbardziej wytrwała i dzielna. Dlaczego twoja wciąż była? Niepoprzerywana?
Niewyszczerbiona? Nienadwyrężona i bez ustanku tak samo entuzjastyczna? Twoja
cierpliwość kazała mi sądzić, że nieistotnym jest, jak wiele razy spróbuję cię
zdemotywować, jest jej w tobie wystarczająco wiele, nieskończenie wręcz wiele,
by każdą z tych prób z łatwością przetrwać. Przetrwała. Mam nadzieję, że nie wykorzystałaś
na mnie całej i w dalszym biegu swojego życia nigdy nie dotrzesz do
opróżnionego zbiornika.
Dziewiątka. Możesz
uwierzyć, że przebrnęliśmy już przez osiem, a bateria odtwarzacza nadal nie
wymaga dokarmienia?
Chyba że wymaga. Wtedy
zgaś papierosa, dokarm odtwarzacz i rozpal go na nowo. Słuchając mnie, musisz
palić. Dym spowalnia każdy pośpiech, a ja nie chcę, być żyła w biegu.
Zatem numerem dziewiątym,
a wiedz, że kolejność ta nie jest przypadkowa, jest twoje ciało. Jego kształt i
skóra. Jego ciepło i chłód, i dotyk – nawet jeśli dotykało niecelowo. I było
swego rodzaju nagrodą. I wiedziałem, a nie zwykłem się mylić, że jeśli się
postaram, jeśli włożę więcej wysiłku, będzie moje – w części, w ułamku, na
moment. Ale będzie, wystarczająco długo i wystarczająco wiele, bym nasycił się
nim do czasu kolejnego wysiłku. I jeśli tym wyznaniem zaprzepaściłem wartość
całego monologu, żyj w przekonaniu, że po numerze osiem następuje dziesięć –
zupełnie jak w najnowszej wersji Windowsa.
Niezależnie od tego, czy
punkt dziewiąty zaistniał, czy punkt ósmy wydał się bardziej właściwy, po nich
obu następuje dziesiąty. Numerem dziesiątym jest twój głos, nie inaczej. I
słowa, jakich się podejmujesz. Rzecz tyczy się przede wszystkich słów, choć
niewątpliwie te same, wypowiedziane w inny sposób, miałyby mniejszą siłę
rażenia. Dlatego punkt ten nazwałem głosem, a nie słowem. Bo głos jest tym, co
wyróżnia cię w tłumie tych samych sentencji. Barwę twojego, jego zdolność
przekonywania do wszystkiego, czego zapragniesz, możesz nazwać darem. I jeśli ktoś
kiedykolwiek zarzuci, że brak ci talentu, odpowiedz, że twój głos był jedną
trzynastą zmiany cudzego życia. Bo mimo wszystko, nawet jeśli eksperyment nie
zakończył się ekstremalnie zadowalającym rezultatem, drgnąłem.
Czujesz w powietrzu woń
końcówki spalanego papierosa? To znak, że z wolna zmierzamy do podsumowania i
zakończenia rozprawki na temat uzdrawiających właściwości wszystkiego, co
związane z tobą.
Pod numerem jedenastym
kryje się wszystko to, czego nie mogłem stracić, a nie miałem zbyt wielu
rzeczy, które mógłbym. Spróbujmy to uprościć – nie miałem absolutnie nic do
stracenia. Jedynie ciebie. Ciebie straciłbym, nie ryzykując utraty tego
wszystkiego, co nie ma dla mnie większej wartości. Kiedy ma się puste pięści,
otworzenie ich nie jest szczytem odwagi.
Powód dwunasty pozbawiony
jest komplikacji i zbędnej rozwiązłości. Ponieważ cię kocham. Nigdy właściwie
nie dowiedziałem się, co to dokładnie oznacza i do czego zobowiązuje, ale
wydaje mi się, że gdybym był tak nieskomplikowany, jak cała reszta świata, w
którym moje skumulowane komplikacje przeważają, właśnie to bym czuł i właśnie
tych słów bym użył, żeby to wyrazić.
Natomiast w trzynastym i
ostatnim zarazem zawrę jedno krótkie sformułowanie, którego nie chciałaś
usłyszeć i którego ja nigdy nie wypowiedziałem na głos.
Przepraszam.
~*~
I tak oto po roku czasu kończę kolejne opowiadanie, specyficzne, nierealne, ale jednak taki pomysł mi w głowie zakwitł.
Z całą pewnością wielu z Was będzie niezadowolonych, że nie zamieściłam reakcji Noelle po odsłuchaniu nagrania, ale uznałam, że nie trzeba tego dodawać.
Dziękuję, że byliście, wspieraliście, motywowaliście i w ramach podziękowań zapraszam Was od razu na kolejne opowiadanie mojego autorstwa, świeżo rozpoczęte:)
https://www.wattpad.com/570681104-offstage-prolog-za-kulisami
https://offstage-jbff.blogspot.com/
